Als fotograaf heb je er standaard last van: een chronisch gebrek aan (mooie) foto’s van jezelf. Niet alleen omdat je als fotograaf vaak bewust voor de andere kant van de camera hebt gekozen, maar ook omdat je te kritisch bent als anderen eens foto’s van je maken…
Niet alleen mijn klanten vinden het eng en ongemakkelijk om op de foto te gaan. Ik ook. Niet alleen mijn klanten zijn enorm kritisch op zichzelf. Ik ook. Want straks zie je mijn tandvlees als ik teveel lach, en dat is lelijk. Alsof er ooit iemand op mijn tandvlees let. En ik moet ook nog steeds naar de tandarts om die ene tand te laten vijlen. Kraaienpootjes? Ze zijn ontstaan door het vele lachen en dat is dus iets positiefs. Maar op de foto…? Maak er maar iets negatiefs van.
Kritisch dus. Op mezelf. Maar dat niet alleen. Ik kijk dan ook nog eens naar scherpte, compositie, kleur… En dan kan niemand het goed doen. Oké, andere fotografen, die doen het wel goed. Het is niet voor niets dat ik elk jaar wel een keer voor de camera van een andere fotograaf sta. Omdat ook ik waardevolle foto’s wil hebben én omdat ik het geweldig vind om andere fotografen aan het werk te zien.
Maar een andere fotograaf is niet altijd bij de hand. En ik heb ook niet een eindeloos budget. En dus maak ik af en toe gebruik van zogenaamde ‘knopjesindrukkers’. Wat dat zijn? Dat zijn mensen in mijn omgeving die ik de eer geef mijn camera vast te houden. En een knopje in te drukken. Nadat ik hen eerst heb gefotografeerd op de plek waar ik gefotografeerd wil worden, met de instellingen die ik mooi vind. Geen gedoe met licht. Geen gedoe met scherpte, want zelfs het focuspunt regel ik helemaal. Oneerbiedig werk? Nee! Want na afloop ga ik al mijn profielfoto’s aanpassen en ben ik de happy customer.
Zo ga ik regelmatig op pad met vriendin en sparringspartner Sabine. Regelmatig krijg ik dan die ochtend via een appje de vraag: “Wil jij ook nog dat ik het knopje voor jou indruk?” Ja, ze is inmiddels geheel op de hoogte van mijn tactiek. “Laat me eerst even in de spiegel kijken”, app ik dan vaak terug. En ook vriendlief moet er aan geloven op vakantie; nadat ik nieuwe profielfoto’s van hem heb gemaakt (en hij heeft een verzameling waar menigeen jaloers op wordt), wisselen we de rollen. Waarbij ik natuurlijk uiterst kritisch ben. Maar ja, geen vakantiefoto’s van jezelf, dat kan toch niet?
Perfectionistisch? Zonder twijfel! Maar hoe denk je dat die mooie foto’s in mijn portfolio én mijn bedrijfsnaam tot stand zijn gekomen? Juist perfectionisme met een hoofdletter P.
Hahaha dit is zo herkenbaar! Ik doe precies hetzelfde. Heb zelfs regelmatig een klein onenigheidje met mijn vriend op het moment dat een foto die hij maakt niet naar wens is. Dan raak ik simpelweg zo gefrustreerd. Hij heeft een heel album met toffe foto’s van zichzelf. Hoeveel is het nu gevraagd om één foto te maken die niet bewogen is?! Kortom: slimme tactiek! Vooral blijven gebruiken.
Oh zo herkenbaar Laura! Ik moest stiekem lachen over de opmerking over het tandvlees. Als ik spontaan lach heb ik dat namelijk ook en ik vind dat ook niet zo mooi. Maar eerlijk is eerlijk, als je straalt, dan valt dat eigenlijk helemaal niet op. Het gaat om de energie die de foto geeft. Prachtige foto’s van jou in deze blog!